(Тақтадағы тастар және Әлем Ойыншылары)
Бір ұтуға бірін-бірі ғашық тас,
Ал,Ойыншы: бітіруге асықпас.
Тастар жатыр жағаласып,жандасып,
Ал, Ойыншы: қайта үрлер, сан басып.
Тастар жатыр-бар үміті жеңісте,
Ал,Ойыншы: көрінбейді еңісте.
Ақ пен қара бөліп алған түр-түсті,
Өрттей лаулап, ит-жағалас сілкісті.
Қызыл қанға сардар біткен бойлауда,
Ал,Ойыншы: қызық көріп тойлауда.
Ешкі еніп, кіріп кетті қой дауға,
Ал, Ойыншы: уақыт бермес ойлауға.
«Тас – Сарбаздар»- салып жатыр қырғынды,
Ал, Ойыншы: «тыныштықты» жыр қылды.
Тынып еді, қайта себеп таптырды,
Ал,Ойыншы: ортаға от лақтырды.
Өңкей тастар жұрдай болды бақыттан,
Ал, Ойыншы: келеді ұтып уақыттан.
Соғыстарға: «қызыл» , «жасыл» түр берді,
Ал, Ойыншы: от ішінде гүлденді.
Шегінгенге шелпек сыйлап, жең берді,
Сол ойыншы тас-тақтасын меңгерді.
Тастың қанын таспен ұрып жұтып жүр,
Ал, Ойыншы: бас пен ұғып ұтып жүр.
Балық сынды шөлмектерге қамалған,
Халық сынды жеңілді де заманнан…
Көрсетпекке сосын өзі кездігін,
Ал,Ойыншы: күтіп отыр мезгілін.
Міне,саған: шахматтың көкесі,
Әлі, алда: әңгіменің төтесі.
Күллі адам тақтадағы тастармыз,
Алданғанбыз,туыла сап бастан Біз.
Ойыншылар: Ордамызды тонады,
Бұған қашан, енді шектеу болады.
Шырғалдаңнан шығармайды ұлттарды,
Шаңқай түсте күн күмілжіп бұлттанды.
Ойыншылар! ..Біз –Олардың ұршығы,
Шайтаннан да жаман болды қырсығы...
