31 мамыр – Ашаршылық және саяси қуғын-сүргін құрбандарын еске алу күні
Біз Ресейге неге жабыса береміз?
немесе аштықтан миллиондап қырылған,
қуғын-сүргін, ату, асудан мың-мыңдап қаза тапқан
қазақтардың обалы кімге?
Қазақ халқына тек қана зұлымдық, жамандық жасап, үш ғасыр бойына бодандықта ұстап қорлап, зорлап, қиянат көрсетіп келе жатқан Ресейге шынында да неге жабыса береміз? Сүйегімізге дейін өтіп кеткен Ресейдің осындай озбырлықтарын санап тауыса алмайсың. Көп, өте көп! Әсіресе Кеңес өкіметі кезінде олар зұлымдықтарын ашық істеді. 1921-1922, 1932-1933 жылдардағы қолдан жасаған сұрапыл аштықтан 5 000 000 қазақ (бәлкім одан да көп) қырылды. Жүз мыңдап қаймағымызды сыпырды. Соған қарамастан ІІ дүниежүзілік соғыста қазақтар Ресей жерін, Мәскеуді жанкештілікпен қорғады, қанын төкті. Басқа-басқа неміс фашистеріне атылған 10 оқтың тоғызын бердік. Өзіміз аш-жалаңаш болсақ та ұн, азық-түлік, киімді майданға жібердік. Елімізді полигонға айналдырды. Шыдадық, төздік.
Міне, осы жақсылықтарымызды орыстар біліп жатыр ма? Жоқ! Әлі де кемсітеді, әлі де қорлайды. «Орта азиялықтардың соғысқа қатысы жоқ», – деді Путин мырза шімірікпестен. Ендеше неге біз оларға жабыса береміз? Өзімізше дербес, тәуелсіз өмір сүруге хақымыз жоқ па? Намысымыз, рухымыз қайда? Байлық, қазынамыз жетеді. Рас, көрші ретінде сыйласайық, араласайық. Кәнеки, ойланайықшы, толғанайықшы бір, қазағым!
