Менің «Zaman – Қазақстанға» жұмысқа келуіме 1994 жылғы Нью-Йорк сапары себепші болды. Семей полигонының қасіреті жөнінде БҰҰ-ға петиция тапсырған 7 еріктінің бірі мен бір күні осы басылымға мақала әкелдім.
Мақала көп өтпей бірінші бетке жарияланды. Ол кезде «Халық Конгресі» газетінде істейтін едім. Антиядролық қозғалыстың қаһарманы Олжастың осы аттас партиясы біз Президентке ашық оппозициямыз деп жарияланған соң аталған басылым жабылды. Менің бұрынан мақалам жарияланып тұрғандықтан осы газетке келіп, жағдайымды айттым. Бірден жұмысқа алды. Редактор Б.Бодаубаев, орынбасары Қ.Қайырбеков болатын. Бұл басылымда жүргенде көп дүниелер жаздым. Әсіресе 1995 жылы Стамбұлда Өзтүріктің шешесінен алған сұхбатым дүрбелең туғызды. Өйткені атақты спортшы белгісіз жағдайда қайтыс болды. Балама ажал Алладан келген жоқ деп еңіреп жылағаны әлі есімде. Сондай-ақ Олжасты шетелге еріксіз елші қылып жібергені жөніндегі мақала да ешкімді бей-жай қалдырмады. Кеген ауданында 30-шы жылдары қызылдардың барлаушы ұшағын атып түсірген атақты қолмерген, Әлмерек абыздың тікелей ұрпағы Жақыпберді батыр жөнінде жазғандарымды жұрт қызыға оқыды. Кейін бас редактор Жұмабай Шаштайұлының кезінде шекарадағы сойқан туралы Әлімғазының жазғандарын қорытып нөмірге жібергені үшін кінәлі болып, жұмыстан кетуге тура келді. Бәрі айтып жату мүмкін емес. Бұл жөнінде кейін асықпай жазармын.
Қазір «Qazaqstan dauiri» газетінің тұрақты авторымын. Димекең туралы жазғандарым жиі жарияланады. Редактор Ертай Айғалиұлымен үнемі хабарласып тұрамын. Аталған басылымның белсенді авторы болғандықтан ұжымға шығармашылық табыс тілеймін!
