Өңірімізде Құран оқылғанда ғана ағатын «Жылаған ата» деп аталатын бұлақ бар. Бұлақ жайлы халық аузында жүрген аңыздар баршылық.
Географиялық тұрғыдан Келіншектаудан әрі асқанда Жылаған атаның шатқалына жетіп баруға жақын болады. Алайда, Қаратаудың теріскейі тым қатерлі әрі қауіпті. Үңгір сылдырма тастың үстімен, бір аяқ жолмен жүріп өтетін таудың биік беткейінде орналасқан. Ол жерден төмен қарасаң, жер құдды теңіздей терең болып көрінеді. Үңгірдің бергі жағы жеңіл көлік өтетіндей кең болса, арғы беті кішкентай бүлдіршін ғана сыятындай көлемде. Сағат сайын үңгірден ақ көбіктей мөлдір су атқылап тұрады. Бірақ, сарқырамадан үнемі су ағып тұратын болса, «Жылаған атадан» су үнемі ақпайды. Ол тек басына барып Құран оқыған адамға ағады. Онда да кей адамға аққанымен, кей адамға ақпайды. Бір қызығы, жергілікті тұрғындар ниеті қисық, таза емес адам жақындаса су тоқтап қалады деседі. Судың дәмін бір татып көрген адам қайта-қайта ішкісі келіп тұрады екен. Бірақ, суды ыдысқа құйып қайнатып ішуге болмайды. Ондай кезде су бірден көзден ғайып болады. Кезінде геологтар ұзынқұлақтан осы үңгірдің құдіреті туралы естіп, «жай ғана теңіздің толқыны болса керек» деп Жылаған атаның басына келіп, зерттеу жұмыстарын жүргізеді. Үңгірден атқылаған судың қайдан пайда болғанын анықтау үшін екі ай уақыт жүреді. Бірақ, осы аралықта бірде-бір рет үңгірден су шықпайды. Сонда басын шайқап таңқалған зерттеушілер «Бұл шынында да Құдіреттің күші!» деген екен.
