Өткен аптада қуанбаған қазақ жоқ шығар, сірә. Неге дейсіз ғой? Негізі, қазақ көп қуана бермейді. Үш ғасыр бойына бодандықта болған халық қайбір оңсын?! Мұндай зұлымдықты, қатігездікті ешкімнің басына бермесін. Ал қазақ халқы осы үш ғасырда не көрмеді дейсің! Орыс империясы қазақ халқына құл, бодан, міскін, бейшара ретінде қарады. Қазақтарды жер бетінен жойып жіберу үшін олар қолынан келген зұлымдықтың, қатігездіктің барлығын жасады. Қолдан ашаршылық жасап, қынадай қырған нәубет жылдарды қазақ ұмыта ала ма? Жоқ! Бас көтерер зиялыларын, азаматтарын көз алдарында атып, асқанын кешіре ала ма? Жо-оқ! Бірақ қазақ міскіндікті, құлдықты, бодандықты мойындаған жоқ. 300 рет көтеріліске шықты. 300 рет қан-жоса болып жаншылды! Сонда да рухы сынбады. Көтерілді, қайта құлады, қайта тұрды, қайта шамырқанды! Желтоқсан көтерілісі, міне, соның жарқын да рухты көрінісі. Бүкіл әлем алпауыттары «СССР» деген сөзден, империядан өлердей қорықты, үрейленді. Ал қазақтың өндірдей жап-жас ұл қыздары бес қаруы сай зұлым орыс әскеріне 1986 жылы қорықпай қарсы шығып, әділеттілікті, бостандығын талап етті. Тілі мен ділінің тапталмауын талап етті. Қызыл империя жендеттері, әлбетте, оларды аяған жоқ. Қырды, қамады, зорлық-зомбылық көрсетті.
Иә, қазақтың маңдайына көп қуануды жазбаған сияқты көрінеді. Әйтпесе жан жадыратар шуақты шақ болса, неге қуанбасқа?! Жаны, ділі, рухы, тілінің мәртебесі көтеріліп жатқанда неге қуанбасын! Қуандық. Бүкіл қазақ қуанды, шаттанды. Сона-ау 1989 жылы Тілі мемлекеттік мәртебе алғанда қазағым айран-асыр қуанған. Енді міне, «Қазақ тілін білмегендер азаматтық ала алмайды» деген сөзге балаша шаттандық. 30 жыл НӘН-нің зұлымдығынан жапа шегіп, тордан шықпаған Қазақ тілінің осылай мәртебесінің өскені қазақтың мәртебесі өскені емес пе? Өз елінде жүріп бұлай қуану, меніңше, әбестік те сияқты. Амал жоқ... енді осылай мәртебеміз өсіп, рухымыз шамырқана бергей!
Қазақ тілі – қазақтың рухы, намысы. Қазақ тілі – Тәуелсіздігіміздің ең қуатты тірегі һәм жүрегі. Тілі үшін, ділі үшін қаншама арыстарымыз, бауырларымыз жанын берді, қанын төкті. Енді өз тіліңе, діліңе ие болатын кез келді, қазағым! Оған ие болғаның – Тәуелсіздігімізге ие болып, оны аялап, сақтағаның. Біз сонда ғана арманда кеткен бабаларымыздың аманатына адалдығымызды дәлелдейміз. Рухты, намысты болайық! Әділетті Қазақстанның төрінде тек Қазақ тілі отыруы керек.
